Léonie Bischoff
Anaïs Nin op de zee van leugens
Originele platen 32 en 37 van de strip
uitgegeven door Casterman in 2020
Drie vellen met potloodslijpsel
Depot L. Bischoff, Fonds patrimoniaux, Ville de Liège
Deze bewaargeving gebeurde in het kader van de ontwikkeling van de collectie originele werken van hedendaagse strips in het Fonds patrimoniaux, met de steun van de Service général des Lettres et du Livre van de Fédération Wallonie-Bruxelles.
Léonie Bischoff komt oorspronkelijk uit Genève en woont sinds 2003 in Brussel, waar ze stripcursussen volgt aan het Institut Saint-Luc. Ze werkt nu bij Atelier Mille in Sint-Gillis. Anaïs Nin sur la mer des mensonges, in 2020 uitgegeven door Casterman, won de Fauve prix du public op het Festival van Angoulême van 2021. Haar laatste werk, La longue marche des dindes (Rue de Sèvre, 2022) is een bewerking van de roman van Kathleen Karr. Dit eerste werk, gericht op een jong publiek, is een luchtige afleiding van zowel de codes van de western als die van de klassieke viriliteit, en heeft hem een nieuwe prijs opgeleverd in Angoulême, de Fauve Jeunesse 2023.
Sinds haar eerste verhaal, Princesse Suplex (Manolosanctis, 2010), waarin een professionele worstelaar centraal staat, heeft Léonie Bischoff een bijzondere belangstelling ontwikkeld voor vrouwelijke personages die breken met stereotypen en hun opdrachten. De rode draad in haar boeken, zegt ze vandaag, is de zoektocht naar vrijheid. De persoonlijkheid van Anaïs Nin, wier gekuiste dagboek haar adolescentie markeerde, had alles in zich om haar pennenvruchten in vervoering te brengen.
Anaïs Nin (Neuilly-sur-Seine, 1903 - Los Angeles, 1977), een Amerikaanse schrijfster en dagboekschrijfster, blijft een pionier van het feminisme door haar afwijzing van een maatschappij die vrouwen degradeert tot secundaire rollen. Op basis van de verschillende publicaties van haar dagboek, waarvan de ongecensureerde versie pas na haar dood werd gepubliceerd (1e editie Stock, 1987), en haar correspondentie met Henry Miller (New York, 1891 - Los Angeles, 1980), schetst Léonie Bischoff de intieme reis van een vrouw die kunstenaar wordt in een wereld die door mannen wordt gedomineerd.
Haar portret probeert de dubbelzinnigheid van Anaïs Nin te vangen, die in haar geschriften verschillende versies van zichzelf levert, telkens geïdealiseerd. De twee hier getoonde platen tonen haar in haar rol als zorgzame echtgenote, met haar man Hugo, en in haar zoektocht om schrijver te worden, met Henry Miller. Haar zwavelachtige facetten, waarmee ze zo vaak wordt geïdentificeerd of gereduceerd, zijn ook aanwezig in deze graphic novel, waarvan de tekeningen en composities, het gebruik van bloem- of zeemotieven, aansluiten bij het schrijven van Anaïs Nin en haar gebruik van metafoor, suggestie en zelfs een zekere vaagheid.
Léonie Bischoff streeft niet naar biografische nauwkeurigheid, maar richt zich op wat zij voelt bij het lezen van het dagboek: een fascinatie, een vibratie die perfect wordt uitgedrukt door haar gebruik van het magische potlood, met zijn willekeurige kleurvariaties. De veelkleurige punt, constant geslepen, geeft een onvoorspelbare kant, een deel van het onverwachte, aan Léonie's behendige en meesterlijke lijn, die zo resoneert met de verschillende facetten van Anaïs' persoonlijkheid.
Technisch gezien brengt de veelkleurige lijn ook een variatie waardoor de economie van de digitale inbreng van vlakke kleuren zo dicht mogelijk bij de creatieve energie blijft. En het is in de resoluut inspirerende, zo niet militante vitaliteit van deze figuur van vrouwelijke zelfbeschikking dat de tekeningen van Léonie Bischoff ons meeslepen.
Fabien Denoël
Attaché / Stad Luik Erfgoedfonds